non,os neandertales non eran estupidos

Si es usted una de esas personas que cree que los neandertales eran estúpidos y primitivos, es el momento de cambiar de opinión.

En efecto, la idea generalizada de que los neandertales eran lerdos, poco hábiles, y que su inteligencia inferior fue lo que les llevó a la extinción, a manos de los mucho más brillantes hombres modernos, nuestros antepasados directos, no está respaldada por evidencia científica alguna, según un estudio que publica en PLOS ONE un grupo de investigadores de la Universidad de Colorado en Boulder.

Los neandertales fueron los únicos europeos durante varios cientos de miles de años. Prosperaron a lo largo de una extensa franja de Europa y Asia entre hace 350.000 y 40.000 años y desaparecieron poco después de que nuestros antepasados, un grupo de humanos "anatómicamente modernos" llegaran al Viejo Continente.

Muchos investigadores han tratado de explicar el ocaso de los neandertales sugiriendo que los recién llegados, nuestros ancestros, eran superiores a ellos en toda una serie de aspectos clave, incluyendo la habilidad para cazar, comunicarse, innovar y adaptarse a los más diversos ambientes.

Algo que, al parecer, no fue así. Una extensa investigación dirigida por Paola Villa, de la Universidad de Colorado en Boulder, y Will Roebroeks, de la universidad holandesa de Leiden, argumenta, en efecto, que las evidencias disponibles no sustentan la idea de que los neandertales fueran menos avanzados que los humanos anatómicamente modernos.

"Las pruebas de una inferioridad cognitiva (por parte de los neandertales), sencillamente no existen -afirma Villa-. Lo que estamos diciendo es que la visión tradicional que tenemos de los neandertales es mentira".

Villa y Roebroeks repasaron cerca de una docena de explicaciones comunes para la extinción de los neandertales, basadas en gran medida en la idea de que "la otra especie humana" era inferior a la de nuestros antepasados. Por ejemplo, que los neandertales no eran capaces de usar comunicación simbólica compleja; que eran cazadores menos eficientes y que tenían armas inferiores a las que usaban los humanos modernos; y que, a diferencia de nuestra especie, que es capaz de alimentarse prácticamente de cualquier cosa, tenían una dieta muy limitada.

Tsunamis no centro de suiza, como é posible?

Resultado:

Pode un tsunami orixinarse no centro de Europa? Parece completamente imposible nun lugar sen costa marítima, pero un grupo de investigadores da Universidade de Berna advirte de que a posibilidade é real. O lago de Lucerna e outras cuencas de Suiza xa sufriron estes eventos no pasado. As crónicas históricas relatan que no século XVII olas xigantescas causaron grandes danos e a perda de vidas humanas nas localidades próximas. Segundo explicaron os autores do estudo nunha reunión de Geociencia que se celebra estes días en Viena, estes casos poden chegar a repetirse. Os tsunamis lacustres, provocados por corrimientos de terras espontáneos ou por terremotos, ocorren cada mil ou dous mil anos, un espazo temporal o suficientemente prolongado como para non resultar amenazante, pero, aínda así, os científicos creen que sería conveniente identificar as áreas máis perigosas e manterse á espreita. Hoxe en día algo semellante podería provocar unha catástrofe, xa que a zona está densamente poboada. Os investigadores recordan que moitos dos lagos de Europa Central -as cuencas grandes que se formaron durante as glaciaciones do Pleistoceno nos Alpes- demostraron ser ambientes propensos a deslizamientos subacuáticos. Entre eles, o lago de Lucerna ten un historial particularmente rechamante. Dous acontecementos no século XVII ilustran estes procesos e as súas consecuencias: No ano 1601, un terremoto (5,9) provocou o esborralle da cortina de sedimento que cobre as laderas laterales en varias cuencas. Os deslizamientos de terra resultantes xeraron olas de tsunami que alcanzaron varios metros. As olas causaron grandes danos e mortos en pobos ao longo da costa. No ano 1687, o colapso aparentemente espontáneo dun delta dun río no lago provocou olas similares que danaron as localidades próximas. Con información detallada sobre a topografía, a geometría dos depósitos de deslizamientos, etc., os investigadores puideron reproducir a maioría dos efectos do tsunami descritos nas crónicas. As olas alcanzaron de 6 a 10 metros nas cuencas afectadas directamente e as llanuras adxacentes inundáronse varios centros de metros. Segundo os investigadores, estes acontecementos pasados suxiren que o risco de tsunami neses lagos non debe ser esquecido, aínda que son pouco frecuentes e os efectos limítanse ás inmediaciones das cuencas afectadas. Pero as beiras do lago de Lucerna, así como de moitos outros lagos próximos, están hoxe en día densamente habitados, polo que os eventos similares aos descritos poden ter consecuencias graves

Miden por primeira vez canto durara en un dia un planeta extrasolar

Astrónomos holandeses da Universidade de Leiden e do Instituto para a Investigación Espacial dos Países Baixos (SRON) foron capaces de medir, por primeira vez, a duración do día dun exoplaneta, un mundo fose do Sistema Solar. O equipo determinou a velocidade de rotación de Beta Pictoris B, situado a uns 63 anos luz da Terra, e descubriu que é realmente rápida: o seu ecuador móvese a case 100.000 km por hora, moito máis rápido que calquera planeta do Sistema Solar, polo que a xornada enteira é moi curta, só dura 8 horas.


.Mapa do ceo de Beta PictorisBeta Pictoris b, un xigante gaseoso ben coñecido polos científicos, foi descuberto fai case seis anos e foi un dos primeiros exoplanetas dos que se obtivo imaxe directa. Orbita a súa estrela, Beta Pictoris, visible a primeira ollada na constelación austral de Pictor (o caballete do pintor), a unha distancia oito veces maior da que separa a Terra do Sol. Agora, os científicos utilizaron o telescopio VLT (Very Large Telescope) do Observatorio Europeo Austral (ISO), para saber algo máis sobre el.

Desta forma, puideron comprobar que a altísima velocidade de rotación ecuatorial de Beta Pictoris b, de case de 100.000 quilómetros por hora. En comparación, o ecuador de Júpiter ten unha velocidade duns 47.000 km por hora, mentres que a Terra é moito máis lenta: viaxa a tan só 1.700 km por hora. Beta Pictoris b é máis de 16 veces máis grande e 3.000 veces máis masiva que a Terra, pero un día do planeta só dura 8 horas.

Os dispositivos electronicos e a radio AM desorientan as aves migratorias

Os sinais electrónicos e de radio AM teñen un sorprendente efecto sobre as aves migratorias, xa que poden chegar a desorientarlas. Segundo unha investigación publicada na revista Nature, estes dispositivos interrompen a actividade dos compás internos dos paxaros nocturnos, indispensables para dirixir o seu voo. O estudo suscita a posibilidade de que as cidades, repletas deste «ruído» electromagnético creado polo ser humano, teñan importantes efectos nos patróns de migración das aves.

Moitas aves canoras nocturnas dependen do débil campo magnético da Terra para orientarse, pero ata agora, había poucas evidencias de que a radiación electromagnética creada polos seres humanos afectase ao sistema sensorial destes animais.


.O biólogo Henrik Mouritsen e o seu equipo demostraron que os sinais de radio AM e de equipos electrónicos interrompen o compás interno dos petirrojos europeos (Erithacus rubecula). No experimento, realizado na Universidade de Oldenburg, unha cidade alemá de 160.000 habitantes, mantiveron aos paxaros dentro de cabanas de madeira, un procedemento estándar que permite aos investigadores estudar a navegación magnética mentres se aseguran de que as aves non están recibindo sinais procedentes do Sol ou as estrelas. Pero atopáronse con que as aves non podían orientarse na dirección migratoria adecuada.

Entón, Mouritse decidiu cubrir as chozas con placas de aluminio para eliminar o ruído electromagnético en frecuencias que van desde 50 kilohercios de 5 megahercios, o que inclúe o rango utilizado para as transmisións de radio AM. Nesas condicións, as aves si foron capaces de orientarse.

Antes de compartir os seus resultados, o equipo pasou sete anos realizando probas de dobre cego replicadas de xeito independente por diferentes xeracións de estudantes . «Queriamos asegurarnos de que realmente podiamos documentar que o que estabamos vendo era real», di Mouritsen a Nature.

Os resultados suscitan que a actividade humana e a vida nas cidades poderían estar modificando dalgunha forma a migración das aves e, polo tanto, a súa supervivencia

detectan o nacemento dun agujero negro

O 24 de outubro de 2012 observatorios de todo o mundo foron alertados dunha xigantesca explosión estelar, a GRB121024A, que fora localizada horas antes polo satélite Swift da NASA na constelación do Eridano. Con todo, só o Observatorio Europeo Austral, mediante o seu Very Large Telescope (VLT) situado no deserto de Atacama, Chile, puido tomar precisas medidas polarimétricas do fenómeno.

Os datos obtidos desa explosión, que se produciu fai uns 11.000 millóns de anos, permitiron reconstruír como se forma un buraco negro. O traballo, no que participou o investigador Ikerbasque Javier Gorosabel, codirector da Unidade Asociada Instituto de Astrofísica de Andalucia/CSIC-UPV/EHU, publícase na prestixiosa revista Nature.

Non hai outro evento no cosmos que compita en enerxía e intensidade coas explosións estelares nos confíns do universo chamadas LGRBs (do inglés Long Gamma-Ray Bursts): nun segundo un só GRB pode emitir a mesma cantidade de enerxía que a de centos de estrelas como o Sol nos seus 10.000 millóns de anos de vida.

Desde fai xa unha década os astrofísicos posúen fortes evidencias de que os LGRB prodúcense polo estallido de estrelas masivas, astros enormes con masas ata centos de veces maiores que a do Sol e que ademais viran rápidamente en torno a un eixe de rotación.

Como estas estrelas son masivas e viran, non explotan como unha estrela normal, que o fai de forma radial, da mesma forma, por exemplo, en que se desinfla un balón. A implosión destes enormes astros produciría, segundo algúns modelos teóricos, unha monstruosa peonza, é dicir, un remolino similar ao que forma a auga no sumidoiro dun lavabo, ata finalmente formar un buraco negro. A enerxía desprendida por estas xigantescas explosións emitiríase en dúas chorros altamente energéticos que estarían alineados co eixe de rotación da estrela moribunda.

Ademais, todas as estrelas posúen campos magnéticos. Máis aínda si estas viran rápidamente, como é o caso dos LGRB. Así, durante o derrube interno da estrela cara ao buraco negro central, os seus campos magnéticos tamén se arremolinarían en torno ao eixe de rotación desta. E durante o esborralle da estrela produciríase un potente "geiser magnético" que se eyectaría desde a contorna do buraco negro que se vai formando e cuxos efectos sentar a distancias de billóns de quilómetros.

Este complexo escenario facía prever que a luz emitida durante a explosión da estrela debía estar polarizada circularmente, coma se dun tornillo tratásese. E iso é o que, por primeira vez, os autores detectaron desde Chile: unha luz polarizada circularmente que é a consecuencia directa dun buraco negro "recentemente" creado nos confíns do Universo e que confirma o modelo teórico. Ademais, nunca se detectou unha polarización circular óptica en tal alto grado e nunca se detectou nunha fonte tan afastada. Todo iso fai que o GRB121024A sexa un evento extraordinario.

a galaxia fantasma que no fabrica estrelas

É, de xeito evidente, unha galaxia pantasma. Nela fai moito tempo que non nacen novas estrelas, e as poucas que hai proceden da primeira fornada de produción estelar, moi preto dos tempos afastados do Big Bang. Segue 1 é un exemplar galáctico único, un auténtico fósil viviente no que a evolución clásica das demais galaxias nunca chegou a producirse. Por iso, trátase dunha valiosísima "foto" dun Universo antigo e primitivo. Unha foto que contén unha gran cantidade de segredos.

Segue 1 dorme a 75.000 anos luz de nós, o que equivale ao vecindario da Vía Láctea, e suma toda unha colección de propiedades estrañas: É moi pouco brillante, de feito a galaxia máis débil xamais detectada polo home; É pequena, xa que apenas si contén un milleiro de estrelas; e ten unha composición química en grao sumo peculiar, case carente por completo de elementos metálicos.

Agora, un grupo de investigadores do Massachussetts Institute of Technology (MIT), a Universidade de California e a Carnegie Institution of Science, conseguiu analizar en profundidade esa inusual composición e descubriu novas pistas sobre como evolucionaron as galaxias nas primeiras etapas do Universo. Ou, neste caso, sobre a sorprendente falta de evolución de Segue 1. A esta galaxia dedica un amplo estudo esta semana a revista Astrophysical Journal.

Normalmente, as estrelas fórmanse a partir de nubes de gas que se quentan a medida que a súa propia gravidade comprímeas, brillan durante algúns miles de millóns de anos e terminan, a miúdo, nunha enorme explosión en forma de supernova, dispersando ao espazo a maior parte dos elementos químicos que han ir forxando nos seus hornos nucleares e que serán a base da seguinte xeración de estrelas.

Pero non é este o caso de Segue 1. En contra do que fan outras galaxias, e segundo mostran as análises levadas a cabo, en Siegue 1 o proceso de formación estelar detívose por completo no que normalmente sería unha fase temprana do desenvolvemento da galaxia.

"Químicamente é moi primitiva -afirma Anna Frebel, do MIT e autora principal do estudo-. E iso indica que a a galaxia nunca fabricou moitas estrelas ao principio. É realmente débil. Esta galaxia intentou facerse grande, pero fracasou".

Pero precisamente grazas a ese fracaso, Segue 1 contén información moi valiosa sobre as condicións que reinaban no Universo moi pouco tempo despois do Big Bang. "Dinos como empezaron a formarse as galaxias -explica Frebel-. Esta galaxia engade, realmente, outra dimensión á arqueología estelar, disciplina na que miramos atrás no tempo para estudar éraa das primeiras estrelas e galaxias".

Un método predice a metástasis nun cancro colorrectal

Investigadores de Salamanca conseguiron identificar alteracións xenéticas no cancro colorrectal que permiten distinguir, no momento do diagnóstico, si un paciente desenvolverá metástasis ou non. A maior parte das mortes debidas a este tipo de tumor prodúcense cando as células tumorales colonizan outros tecidos, principalmente o fígado. Xa que logo, coñecer con antelación si un paciente desenvolverá metástasis permitirá anticipar tratamentos máis específicos.

O traballo dun amplo grupo multidisciplinar de investigación, adscrito ao Instituto de Investigación Biomédica de Salamanca (IBSAL; grupo de Cirugía e Cancro), que inclúe a cirujanos, patólogos, oncólogos e outros profesionais do Hospital Universitario de Salamanca, xunto a científicos do Centro de Investigación do Cancro (CIC) e da Universidade de Salamanca, foi publicado pola prestixiosa revista científica Cancer.

Nunha investigación previa, os autores xa identificaran alteracións xenéticas asociadas ao pronóstico da enfermidade, pero agora, grazas a técnicas de alta resolución que mapean o 90% do ADN, profundaron no coñecemento das alteracións xenéticas presentes neste tipo de tumores, de maneira que "trala cirugía xa poderiamos saber si o paciente desenvolverá metástasis ou non", explica a DiCYT José María Sayagués, un dos responsables da investigación.

Os científicos identificaron un "perfil xenético característico e propio do cancro colorrectal metastásico". En concreto, detectaron perdas xenéticas en 23 rexións cromosómicas que son claves para predecir a diseminación do tumor. Por exemplo, a perda do xene TP53, coñecido supresor tumoral, asóciase a un peor pronóstico. Ademais, na investigación tamén se identificou a ganancia de 35 rexións cromosómicas que albergan oncogenes cuxa activación contribúe ao proceso neoplásico. "Os pacientes que non presentan estas alteracións xenéticas alcanzan unha supervivencia media tres veces maior", comenta o experto. "Ademais, identificamos novos xenes involucrados na patogénesis da enfermidade", agrega.

O máis importante é que este traballo ten unha utilidade práctica inmediata para o oncólogo. "O tratamento dun tumor metastásico é moito máis agresivo que o dun que non o é", de forma que, analizando a información xenética do paciente no momento do diagnóstico, os especialistas poden tomar decisións terapéuticas máis precisas.

A importancia deste estudo radica nos dous grupos de enfermos analizados. Por unha banda, pacientes cun seguimiento de polo menos 10 anos que non desenvolveran metástasis fronte a outros que no momento de someterse a cirugía non só tiñan o tumor primario senón tamén o tumor metastásico. Unha vez analizadas as diferenzas xenéticas entre ambos grupos, as divergencias foron tan grandes que os investigadores están convencidos de poder identificar a posibilidade de metástasis en polo menos un 70% dos casos.

Cómo ganar al juego piedra-papel-tijera

O popular xogo pedra, papel ou tijera está estendido por diferentes culturas de todo o mundo.

Donostia. Un estudo matemático, levado a cabo por científicos da Universidade de Zhejiang (Chinesa), revela como é posible gañar ao xogo pedra-papel-tijera. Os expertos explicaron que a xente non xoga ao azar, senón que seguen patróns ocultos que se poden predecir. O saber, din, non ocupa lugar, e talvez por iso hai científicos que ocupan o seu tempo nas máis curiosas actividades. Nesta ocasión, científicos da Universidade de Zhejiang atoparon un sistema infalible para gañar ao popular xogo pedra-papel-tijera. A cuestión é entrar na mente do rival e conseguir adiviñar os seus movementos, ata antes de que el decídaos. Os xogadores seguen unha fórmulas concretas, que se repiten sobre todo a medida que van pasando por máis roldas do xogo. O estudo, que se publicou en Arxiv.org, realizouse durante un torneo masivo desta disciplina, celebrado na propia universidade. Os científicos reclutaron a 360 estudantes e dividíronos en grupos de seis. Cada competidor xogou unhas 300 roldas de pedra-papel-tijera contra os membros do seu grupo e, como incentivo, pagábase aos ganadores en proporción de número de vitorias. Segundo a teoría de xogos clásica, para xogar de xeito intelixente, os xogadores deben asignar completamente ao azar as súas opcións co fin de permanecer impredicible e non ser anticipado polos seus rivais. Este patrón onde ambos xogadores elixen pedra, papel ou tijera coa mesma probabilidade en cada rolda coñécese como o equilibrio de Nash. No torneo de Chinesa, en todos os grupos, elixiron cada acción ao redor dun terzo do tempo, exactamente como se espera si as súas eleccións son ao azar. Con todo, nunha inspección máis próxima, os organizadores notaron un patrón sorprendente de comportamento. Cando os xogadores gañaban unha rolda, tendían a repetir a súa acción ganadora con máis frecuencia do que se esperaría ao azar. Pola súa banda, os perdedores tenden a cambiar a unha acción diferente, e fano seguindo como patrón o nome do xogo pedra-papel-tijera. Por exemplo, logo de perder cunha pedra, un xogador tiña máis probabilidades de ensinar un papel na seguinte rolda do que a teoría do un de cada tres podería predecir. Esta estratexia é coñecida na teoría de xogos como unha resposta condicionada.

Malia que é un simple xogo, pedra-papel-tijera é visto como un modelo útil para o estudo do comportamento competitivo nos seres humanos, na negociación financeira, por exemplo. Un experimento anterior atopou que os xogadores inconscientemente imitan as accións das súas oponentes, o que supón un resultado sorprendente, xa que a vantaxe é usualmente adquirida por actuar de xeito diferente. Os científicos chineses planean agora investigar a psicología subyacente detrás das decisións aparentemente irracionales que os xogadores fan ao competir.

Sociedade Chegan as Eta Acuáridas, a choiva de estrelas do cometa Halley

La lluvia de estrellas más importante de la primavera, las Eta Acuáridas, será visible desde cualquier punto de España durante la noche del lunes al martes. Esta lluvia, que se produce dos veces al año (en mayo y octubre), es observable principalmente en el hemisferio sur del planeta.

En su órbita alrededor del sol, la Tierra atraviesa zonas por las que antes han pasado objetos celestes como cometas. En el caso de las Eta Acuáridas, la Tierra atraviesa una zona por la que antes ha pasado el cometa Halley, un cuerpo celeste grande y brillante que orbita alrededor del Sol cada 76 años aproximadamente, lo que se conoce como cometa de «período corto».

En su viaje, el cometa Halley desprende pequeñas partículas metálicas que traspasan la atmósfera terrestre, se desintegran y se convierten en las estrellas fugaces que vemos durante las Eta Acuáridas. Por eso, aunque ahora mismo el cometa se encuentre en las profundidades del sistema solar exterior (no volverá a la Tierra hasta 2061), es posible ver los restos de la cola de este astro.

https://www.youtube.com/watch?v=iklMchQvr88#action=share

Esta a humanidade preparada para un contacto extraterreste?

O famoso astrofísico británico Stephen Hawking lanzou fai xa catro anos unha inquietante advertencia. Aseguraba que a humanidade debe facer todo o posible para evitar o contacto cunha posible civilización extraterrestre, si é que existe e algunha vez damos con ela. «Só debemos mirarnos a nós mesmos para ver como a vida intelixente pode converterse en algo que non quixésemos coñecer», sinalaba nunha serie documental da cadea televisiva Discovery Channel. O científico cre que as intencións dos alienígenas que se nos acheguen serán as de colonizar e conquistar, posiblemente en busca de novos recursos.

A iniciativa de procura de intelixencia extraterrestre (SETI) leva rastrexando os sinais doutros seres no espazo desde fai catro décadas. Con prácticamente nulos resultados, en verdade. Agora, pese aos inquietantes avisos de Hawking, pretenden non só poñer a «orella» en busca dun «ola» do máis aló senón ademais, facendo caso omiso aos alarmismos, enviar sinais desde a Terra que poidan desvelar a nosa posición, un programa chamado «active SETI».

As implicaciones éticas e sociolóxicas desta proposta foron analizadas por un neuropsicólogo da Universidade de Cádiz, Gabriel G. da Torre, que participa en proxectos como Mars 500, segundo informa a axencia SINC: «Pódese tomar unha decisión así en representación de todo o planeta? Que sucedería si ten éxito e ?alguén? recibe o noso sinal? Estamos preparados para un contacto dese tipo?».

Para responder a estas preguntas, o profesor enviou un cuestionario a 116 estudantes universitarios de EE.UU., Italia e España. Quería valorar os seus coñecementos de astronomía, a súa opinión sobre o lugar que as cousas ocupan no cosmos e os seus idearios relixiosas, como, por exemplo, si creen que Deus creou o Universo.

Os resultados, que publica revístaa Acta Astronautica, indican que, como especie, a humanidade aínda non está preparada para tratar de contactar activamente cunha suposta civilización alienígena, informa o SINC, xa que faltan coñecementos e preparación entre a poboación en xeral. Por este motivo, Da Torre recomenda aos investigadores de SETI que busquen estratexias alternativas.

«Este estudo piloto vén demostrar que o coñecemento que o público xeral de certo nivel educativo ten do cosmos e do noso lugar nel é aínda escaso, polo que se debe promover máis unha consciencia cósmica ?onde a nosa mente sexa cada vez máis consciente da realidade global que nos rodea? a través da mellor ferramenta da que dispoñemos: a educación», explica o profesor á axencia científica. «Neste sentido, fainos falta un novo Galileo que abra este camiño».

Dos cuestionarios, que pronto estarán dispoñibles en liña para todo o mundo, dedúcese que os universitarios e o resto da sociedade descoñecen moitos aspectos astronómicos. Tamén se revela que a maioría da xente xulga estes temas segundo a súa crenza relixiosa e, sorprendentemente, que confiaría nos políticos no caso de que houbese que resolver unha gran crise a escala planetaria.

«En canto á nosa relación cunha posible vida intelixente extraterrestre, non deberiamos basearnos en referentes morais de pensamento, xa que estes patróns están moi influídos pola relixión. Por que uns seres máis intelixentes deben ser ?bos?», engade o investigador, quen considera que este asunto non debería ser monopolizado polos científicos: «Trátase dun tema global cun forte compoñente ético no que participamos todos»n la tercera fase», de Steven Spielberg

El famoso astrofísico británico Stephen Hawking lanzó hace ya cuatro años una inquietante advertencia. Aseguraba que la humanidad debe hacer todo lo posible para evitar el contacto con una posible civilización extraterrestre, si es que existe y alguna vez damos con ella. «Sólo debemos mirarnos a nosotros mismos para ver cómo la vida inteligente puede convertirse en algo que no quisiéramos conocer», señalaba en una serie documental de la cadena televisiva Discovery Channel. El científico cree que las intenciones de los alienígenas que se nos acerquen serán las de colonizar y conquistar, posiblemente en busca de nuevos recursos.

La iniciativa de búsqueda de inteligencia extraterrestre (SETI) lleva rastreando las señales de otros seres en el espacio desde hace cuatro décadas. Con prácticamente nulos resultados, a decir verdad. Ahora, pese a los inquietantes avisos de Hawking, pretenden no solo poner la «oreja» en busca de un «hola» del más allá sino además, haciendo caso omiso a los alarmismos, enviar señales desde la Tierra que puedan desvelar nuestra posición, un programa llamado «active SETI».

Las implicaciones éticas y sociológicas de esta propuesta han sido analizadas por un neuropsicólogo de la Universidad de Cádiz, Gabriel G. de la Torre, que participa en proyectos como Mars 500, según informa la agencia SINC: «¿Se puede tomar una decisión así en representación de todo el planeta? ¿Qué sucedería si tiene éxito y ‘alguien’ recibe nuestra señal? ¿Estamos preparados para un contacto de ese tipo?».

Para responder a estas preguntas, el profesor envió un cuestionario a 116 estudiantes universitarios de EE.UU., Italia y España. Quería valorar sus conocimientos de astronomía, su opinión sobre el lugar que las cosas ocupan en el cosmos y sus idearios religiosas, como, por ejemplo, si creen que Dios creó el Universo.

Los resultados, que publica la revista Acta Astronautica, indican que, como especie, la humanidad todavía no está preparada para tratar de contactar activamente con una supuesta civilización alienígena, informa el SINC, ya que faltan conocimientos y preparación entre la población en general. Por este motivo, De la Torre recomienda a los investigadores de SETI que busquen estrategias alternativas.

«Este estudio piloto viene a demostrar que el conocimiento que el público general de cierto nivel educativo tiene del cosmos y de nuestro lugar en él es aún escaso, por lo que se debe promover más una consciencia cósmica –donde nuestra mente sea cada vez más consciente de la realidad global que nos rodea– a través de la mejor herramienta de la que disponemos: la educación», explica el profesor a la agencia científica. «En este sentido, nos hace falta un nuevo Galileo que abra este camino».

De los cuestionarios, que pronto estarán disponibles on line para todo el mundo, se deduce que los universitarios y el resto de la sociedad desconocen muchos aspectos astronómicos. También se revela que la mayoría de la gente juzga estos temas según su creencia religiosa y, sorprendentemente, que confiaría en los políticos en el caso de que hubiera que resolver una gran crisis a escala planetaria.

«En cuanto a nuestra relación con una posible vida inteligente extraterrestre, no deberíamos basarnos en referentes morales de pensamiento, ya que estos patrones están muy influidos por la religión. ¿Por qué unos seres más inteligentes deben ser ‘buenos?», añade el investigador, quien considera que este asunto no debería ser monopolizado por los científicos: «Se trata de un tema global con un fuerte componente ético en el que participamos todos»